Vervallen huizen, palmbomen en lokale paleisjes wisselen elkaar in hoog tempo af. Hoe dichter we bij het centrum van Hanoi komen, hoe meer scooters voor, langs en achter de taxi afschieten. Ladders, bierkratten, autobanden of vier personen, in Hanoi past alles op één scooter. Ondanks de jetlag, besluiten we op pad te gaan: We zijn nieuwsgierig naar de wondere wereld die Vietnam heet.

We komen aan bij het Hoan Kiem meer. Al snel worden we aangesproken door kinderen en studenten: ‘Hello, sorry.. Can we ask you something? Where are you from?’ Met enige argwaan, houd ik mijn tas goed in de gaten en verlies ik mijn vriend (Thijs) niet uit het oog. Na een kort gesprek in gebrekkig Engels besluiten we door te lopen. Nog geen twintig meter verder, worden we opnieuw aangesproken: ‘Hello, what’s your name?’.

We zoeken een bankje en gaan zitten. We genieten van het prachtige uitzicht over het meer. Opnieuw horen we: ‘Hello, can we ask you something?’. Van onze eerdere reizen, wisten we dat Aziaten vriendelijk en gastvrij zijn, maar dit hadden we nog niet meegemaakt. Deze jongens spreken wat beter Engels. Zij leggen ons uit dat scholieren en studenten op zondag naar het meer gaan om Engels te oefenen met toeristen. Het is voor hen een belangrijke taal omdat de toeristensector steeds groter wordt en ze Engels op school niet goed krijgen geleerd.

Nu we beter snappen wat er aan de hand is, krijgen we er lol in. De rest van de middag brengen we door aan het meer. Wij leren een aantal woordjes Vietnamees, leren over de stad en de cultuur en krijgen lokale tips. En zij? Zij zijn gelukkig dat we tijd voor hen nemen, want zij kunnen hun Engels oefenen en zijn ook erg nieuwsgierig naar ons! Zodra ze erachter komen dat Thijs psychologie heeft gestuurd, vragen ze tips om te flirten en hoe ze meer zelfvertrouwen kunnen krijgen.

Nu, ruim een jaar later, realiseer ik me extra hoe bijzonder dit moment was. Het onderwijs in Nederland speelt zich veelal en vaak af binnen de muren van de school. En juist buiten die school is zó veel te leren. Deze Vietnamezen ‘snapten’ dat maar al te goed. De toeristen spreken beter Engels dan hun docenten. Ze zien in de toeristen een kans om te leren. En door hun oprechte nieuwsgierigheid in de ander, vonden ze het leren nog leuk ook! Een win-win situatie. Door in de wereld van de ander te stappen, nieuwsgierig te zijn, vragen te stellen en interesse te tonen leerden wij over elkaars land, gebruiken, verhalen én kennis. Natuurlijk was dit eerst even spannend. Hoe werkt deze nieuwe omgeving? Wat zijn de bedoelingen van deze mensen? Door hier niet van weg te lopen, de situatie steeds opnieuw te bekijken ontstond onze mooiste en dierbaarste middag in Vietnam. In verbinding met elkaar.

Tot slot waren de Vietnamezen ook erg benieuwd of we al snapten hoe je moest oversteken in Hanoi. Dat hadden we intussen al geleerd: ‘Zebrapaden betekenen niets; Niet rennen, niet aarzelen, gewoon gaan.’ Dit laatste zie ik inmiddels als lijfspreuk voor het ontdekken en verkennen van nieuwe situaties: Niet rennen; neem de tijd om te zien en te voelen wat er is. Niet aarzelen; de meeste mensen deugen, wees nieuwsgierig en kijk wat je voor elkaar kunt betekenen, gewoon gaan; die lijkt me duidelijk. Het is een kwestie van DOEN!